Grażyna wazna-zwierzynska

Zaśnieżone alejki, śnieg skrzypiący pod stopami i nieśmiałe promienie słońca przebijające się przez okryte szronem gałęzie drzew. Idę przez park Jakuba Wagi, na twarzy czuję lekkie szczypanie mrozu. Mimo to zachwycam się efektem dekoratorskich umiejętności zimy. Jest pusto, niewątpliwie zbyt mroźno by udać się na zimowy spacer. Mimo to, w oddali, na jednej ze ścieżek dostrzegam młodego mężczyznę z około półtorarocznym maluszkiem. Uśmiecham się do nich, pomimo, że zajęci zimową zabawą, zapewne tego nie dostrzegają. Zamyślam się nad tym „obrazem” i … widzę nasz park piękną wiosną i latem.

Zaśnieżone alejki, śnieg skrzypiący pod stopami i nieśmiałe promienie słońca przebijające się przez okryte szronem gałęzie drzew. Idę przez park Jakuba Wagi, na twarzy czuję lekkie szczypanie mrozu. Mimo to zachwycam się efektem dekoratorskich umiejętności zimy. Jest pusto, niewątpliwie zbyt mroźno by udać się na zimowy spacer. Mimo to, w oddali, na jednej ze ścieżek dostrzegam młodego mężczyznę z około półtorarocznym maluszkiem. Uśmiecham się do nich, pomimo, że zajęci zimową zabawą, zapewne tego nie dostrzegają. Zamyślam się nad tym „obrazem” i … widzę nasz park piękną wiosną i latem.