reportaz

Rzeszę Łomżyniaków, pasjonatów literatury, reportażu, ale także osobowości, do Restauracji Retro przyciągnął reporter, felietonista, laureat wielu prestiżowych nagród literackich, w tym Literackiej Nagrody Nike, Mariusz Szczygieł. Czytelnicy mogli zakupić książki autora, zdobyć autograf, a także zrobić sobie pamiątkowe zdjęcie. Mariusz Szczygieł to niewątpliwie mistrz reportażu. To co zachwyca w jego literaturze faktu to puenty, detale i nieustanne poszukiwanie uniwersalnych prawd o człowieku. Jednak nie tylko. W reportażach Mariusza Szczygła dostrzec można ciągłą pracę nad językiem i poszukiwanie nowych form wyrazu. Takie wieczory, jak ten z Mariuszem Szczygłem nie zdarzają się zbyt często. Było to wspaniałe spotkanie, bogate w opowieści o życiu i ludziach, okraszone humorystycznymi wątkami i anegdotami.

24 lutego 2022 roku świat Alony, jej męża i maleńkiej Marysi runął. Spokojne, piękne życie, które wiedli w Kijowie w jednej chwili przestało istnieć. Godziny spędzone w schronie, ucieczka przed spadającymi bombami, próby wydostania się z jarzma wojny, tragiczne obrazy z autostrady żytomierskiej, kilkudniowa podróż do Polski i trudy przekraczania granicy, a do tego strach o męża i ojca, który zostaje tam na miejscu w Ukrainie, to doświadczenia, które pozostaną z nimi na zawsze. Dzięki życzliwości wielu osób, właśnie tu w Łomży, Alonie i jej maleńkiej córeczce Marysi udało się znaleźć spokój i bezpieczną przystań. O doświadczeniach wojny Alona opowiadała w reportażu, który zrealizowaliśmy w lipcu 2022 roku. Po nagraniach Alona wraz z Marysią wróciły do Ukrainy. O Łomży jednak nie zapomniały, bo jak wielokrotnie podkreślają mają tu po prostu drugą rodzinę, z którą po pięciu miesiącach, na początku 2023 roku udało im się spotkać. Zgodziły się także ponownie opowiedzieć jak w tej chwili wygląda ich życie w Kijowie … Ich ponowna wizyta w Łomży okupiona była zmęczeniem, gdyż na granicy spędziły prawie 7 godzin. Musiały nocować za Zamościem, gdyż jazda nocą byłaby już zbyt karkołomna… Nie mniej jednak było warto. Radość i wzruszenie z ponownego spotkania trudno opisać słowami… Alona oraz Marysia o tym jak wiele mają tu w Łomży otwartych i życzliwych serc mogły przekonać się podczas spotkania zorganizowanego w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Łomży. Pojawiły się na nim osoby, które niosły pomoc w trakcie sześciomiesięcznego pobytu rodziny Hilenko w Łomży, a także już po ich wyjeźdzcie do Kijowa. A mowa tu chociażby o wielkiej bożonarodzeniowej paczce, w której głównym prezentem była przenośna stacja ładowania. Dzięki wspólnemu wysiłkowi rodzinie Hilenko udało się ułatwić codzienne życie w bombardowanym Kijowie.

Mazur Mieczysław – artysta plastyk, witrażysta. Urodził się 4 września 1940 roku w Źrebcach koło Szczebrzeszyna. Ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Zamościu. Studiował malarstwo w pracowni Aleksandra Kobzdeja na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie w 1965 r. otrzymał dyplom i tytuł magistra sztuki. W tym samym roku został przyjęty do ZPAP (do Związku Polskich Artystów Plastyków). W latach 1967-73 pracował jako nauczyciel plastyki i historii. Po reorganizacji administracyjnej zamieszkał w Łomży i podjął pracę na stanowisku plastyka wojewódzkiego, a następnie wizytatora wychowania plastycznego. W 1979 roku zrezygnował z pracy etatowej na rzecz twórczości plastycznej, działalności związkowej i społecznej. Po zniesieniu stanu wojennego zaangażował się w reaktywowanie ZPAP. W 1999 r. został prezesem okręgu ZPAP. Pracownia witraży, którą stworzył Mieczysław Mazur ozdobiła wiele obiektów użyteczności publicznej, domów prywatnych, a przede wszystkim świątyń. O pracy twórczej, dystansie, zarówno tym, który udało się pokonać, jak i tym do własnej osoby oraz samotności długodystansowca z mistrzem Mieczysławem Mazurem rozmawia Marlena Siok.

Z tego reportażu nie dowiecie się, dlaczego Ruda tańczy jak szalona, ale dowiecie się, dlaczego wasze dzieci śpiewają te słowa po każdej zabawie karnawałowej w szkole, a dorośli milion razy odtwarzają piosenkę o rozlanym mleczku i ścieleniu łóżeczka. "Nikt nie słucha. Reportaże o disco polo" Justyny Sierakowskiej to wiedza konieczna. Sierakowska pokazuje, że disco polo to nie jest podziemny nurt, a kultura, której dominacji nawet nie zauważyliśmy - napisała w recenzji Paulina Małochleb.

Do 2002 roku życie Edyty było zupełnie normalne. Wszystko przychodziło jej z łatwością, nawiązywanie przyjaźni oraz nauka. Średnia ocen na koniec szóstej klasy szkoły podstawowej imponująca, 5.8. Prymuska, lubiana i chwalona. Z marzeniami, których spełnienie było na wyciągnięcie ręki.