Niezwykły papież zwykłych ludzi

To z jego osobą świat kojarzy Polskę tak, jak z Kopernikiem, Kościuszką, Chopinem, Skłodowską-Curie, Piłsudskim, czy Wałęsą. Bo on także należy do tych wybitnych naszych rodaków, którzy zmienili świat. Miliony ludzi znały go z kontaktu osobistego; miliony znały jedynie z telewizji, internetu, czy fotografii. Stał się swoistym fenomenem, który na życie jednych i drugich wywarł ogromny wpływ nie tylko jako 264. papież, ale także jako zwyczajny człowiek; jako jedna z najwybitniejszych postaci w historii Kościoła, Polski i świata; jako wielki autorytet.

Urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach (dzisiaj w woj. małopolskim), w głęboko religijnej rodzinie Emilii i Karola Wojtyłów. Matka zajmowała się domem, ojciec był porucznikiem Wojska Polskiego. Żyli skromnie, ale szczęśliwie. Niestety, nadszedł czas tragedii: jako dziewięciolatek Karol stracił matkę, a trzy lata później zmarł jego straszy brat Edmund, który jako lekarz zaraził się szkarlatyną od pacjenta. Podczas drugiej wojny światowej, w roku 1941, na Karola spadł kolejny cios: śmierć ojca. W dorosłość wchodził więc już zupełnie pozbawiony najbliższych... Jednak nigdy nie zachwiała się jego wiara! Choć miał wielkie zamiłowanie do literatury i sztuki, poszedł, bez żadnych wątpliwości, drogą kapłaństwa oraz pracy naukowej.

Szczególną datą w jego życiu i historii polskiego Kościoła stał się 16 października 1978 roku; wybrany został na papieża; jako pierwszy spoza Włoch, od czasu Holendra Hadriana VI (1522-1523), przyjmując imię Jan Paweł II. Najbardziej charakterystycznym znakiem jego pontyfikatu stały się podróże apostolskie – do 129 krajów (co przydało mu określenia „papież-pielgrzym”); całowanie ziemi, na którą przybył; wygłaszanie homilii w całości lub części w języku lokalnym; niespotykana dotąd (od minionych ostatnich pięciu wieków) ilość beatyfikowanych – 1340 osób i kanonizowanych – 483 osoby; pojednanie i dialog z wiernymi innych wyznań. Niezmiennie w swoich wystąpieniach i pismach eksponował poszanowanie życia i godności ludzkiej oraz praw człowieka, pokój między narodami; potępiał wojny, konflikty i każdą formę przemocy, niesprawiedliwość społeczną. Historycy są zgodni, że przyczynił się do upadku komunizmu w Polsce i Europie. W jego duszpasterstwie, zarówno jako wikariusza, a potem biskupa, arcybiskupa, kardynała, wykładowcy akademickiego i papieża, szczególne miejsce zajmowała młodzież, z którą zawsze miał doskonały kontakt. Właśnie z myślą o młodym pokoleniu w roku 1985 zainicjował Światowe Dni Młodzieży. Symbolicznie wprowadził Kościół w trzecie tysiąclecie. Wiadomo, że jeszcze za życia Jana Pawła II, przez jego wstawiennictwo, stawały się cuda uzdrowienia.

Dając osobisty przykład, z godnością znosił starość, postępującą chorobę i związane z tym cierpienie. Zmarł 2 kwietnia 2005 roku w Watykanie, żegnany przez miliony ludzi. Proces beatyfikacyjny, bez wątpienia na ich „żądanie” już podczas uroczystości pogrzebowej, w postaci hasła „Santo subito!” (w języku włoskim – „Święty natychmiast!”, rozpoczął się już miesiąc po śmierci Jana Pawła II, z pominięciem wymaganego przez prawo Kościoła pięcioletniego okresu. Beatyfikowany (ogłoszony błogosławionym) został 1 maja 2011 r., a kanonizowany (ogłoszony świętym) – 27 kwietnia 2014 r.

Św. Jan Paweł II pozostanie na zawsze także w sercach mieszkańców Łomży i historii łomżyńskiej diecezji, w której gościł 4 i 5 czerwca 1991 roku, podczas IV pielgrzymki apostolskiej do Ojczyzny.

Rok 2020 Sejm Rzeczpospolitej Polskiej ustanowił Rokiem św. Jana Pawła II.