Wicemistrzostwo świata Olgi Ochal w Ameryce Południowej

Relacja Olgi Ochal z Mistrzostw Świata Wojsk w maratonie- Paramaribo(Surinam)

Podróż była długa i męcząca, prawie 12 godzin spędzone w samym samolocie nie napawało optymizmem przed biegiem. Przyleciałam około godz. 20;00 lokalnego czasu i dodatkowo 50km podróży do hotelu. Jak obserwowałam z autobusu przydrożne domy to nic innego mi nie przychodziło do głowy jak tylko jedno słowo: bieda.

Sam hotel był w europejskim standardzie 3-4 gwiazdkowym, ale poza nim bałam się gdziekolwiek przebywać, miałam wrażenie że poza jego teren jest już tylko dzicz.

Ciężko było się zaklimatyzować - temperatura w nocy 24-27 stopni a kiedy pierwszego dnia wybraliśmy się na trening około godz. 10:00 było już 33 stopnie i nie było czym oddychać. Na rozruchu przebiegłam 4km truchtu i jeden szybszy kilometr w 3:20 ,który sprawił mi taki problem jak nigdy dotąd.

Ceremonia otwarcia w sali gimnastycznej , choć na moje oko był to hangar :-) nie obyło się bez ofiar po 15min przemowy padł pierwszy zawodnik, było to Kanadyjczyk , który nie zniósł tamtejszego klimatu.

Godzina startu zaplanowana na 5:30 rano, pobudka 3:00 , śniadanie 3:30 na którym nic nie zjadłam , bo w menu było: 1. Arbuz 2. Kanapka z liściem sałaty 3. Kawałek ciasta czekoladowego. Wyjazd na start zaplanowany na 4:00 trochę się opóźnił i 40km które mięliśmy przebyć na start zajęło nam ponad godzinę. Wyszło na to że dojechałyśmy o 5:30 na start, gdzie wszyscy czekali już tylko na nas. Dali nam 10min na wszystko( toaleta, rozgrzewka, przebranie).Sam bieg rozpoczął się w ciemnościach , biegłyśmy dżunglą , bez żadnego pilota , czy chociaż motoru prowadzącego ( była tylko jedna droga prosto ) co 250m ustawiony był żołnierz z karabinem. Jak się potem dowiedziałam czemu tam tak stali to okazało się ,że dlatego żeby nas chronić przed atakującymi pumami i anakondami, które jeszcze nie poszły spać po nocnych polowaniach. Przewodnik nam potem powiedział że anakondy osiągają 9m długości i wciągnąć krowę potrafią bez problemu. Na szczęście bez większych przygód dobiegłyśmy do miasta i tam już się przejaśniło , ale za to ciepło się zrobiło i psy zaczęły gonić :-) Temperatura na mecie była wysoka, w autobusie termometr wskazywał 41st.

Bieg nie był rozgrywany w szaleńczym tempie , nawet afrykanki i amerykanki z południa bały się tej pogody.

Końcowy czas 2:43 z sekundami i 2miejsce na mecie . Zwyciężyła Namibijka 12sta zawodniczka Igrzysk Olimpijskich w Londynie z rekordem życiowym 2:26, przy moim rekordzie 2:31 , trudno było z nią jeszcze walczyć( ciepło jej sprzyjało )  przy takim biegu i tej pogodzie to duży sukces. Do 40km biegłam z dwiema Namibijkami i walka rozegrała się tak naprawdę na ostatnich metrach biegu. Mój wynik to i tak rekord trasy poprawiony o około 8-9min. Dopiero po zakończonym biegu organizator maratonu przyszedł i powiedział nam że nie zostaniemy sklasyfikowani w maratonie i nie łapiemy się w pule nagród, mamy odrębną klasyfikacje wojskową :-) bez nagród i z plastikowymi medalami :-)

Przeżyłam, zdobyłam tytuł wojskowej wicemistrzyni świata w Maratonie, cel osiągnięty!

Podróż powrotna jeszcze dłuższa łącznie 32godz., ale za to z 8godzinnym przystankiem w Curacao , jest to jedna z wysp Wenezueli, także zwiedziłam trochę świata, i nawet udało nam się pojechać na jedną z strzeżonych , płatnych plaż. Do miasta nam nie zalecali wybierać się , bo powiedzieli że można wrócić bez rzeczy i wszystkiego co się ma przy sobie. Iguany i inne jaszczury na plaży to codzienność ( jak u nas gołębie czy mewy ) jednak trochę się bałam , bo dziwnie się patrzyły, może kolor skóry im nie odpowiadał??? :-)

Cały wyjazd podsumowuję pozytywnie, zwiedziłam kawał innej kultury widziałam wiele nowych rzeczy, biegałam w równikowym lecie, zdobyłam medal wojskowych Mistrzostw Świata, ale najbardziej cieszę się, że jestem już w domu cała i zdrowa :-)

tekst i zdjęcia Olga Ochal.