Bohaterowie Zambrowa i polskiego września mają swoją mogiłę [FOTO]

Kapitan Władysław Dąbrowski urodził 27 czerwca 1906 r. się we wsi Zazdrość, leżącej w gminie Niegów, niedaleko Wyszkowa. Uczęszczał do Gimnazjum Koedukacyjnego Towarzystwa Szkoły Średniej w Wyszkowie, w którym prowadził drużynę harcerską. W 1927 roku, po ukończeniu 8 klasy zdał konkursowy egzamin kwalifikacyjny i został przyjęty do Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie koło Ostrowi Mazowieckiej. Była to jedna ze szkół kształcących przyszłych oficerów zawodowych armii II Rzeczypospolitej.

15 sierpnia 1930, po ukończeniu SPP, podporucznik Władysław Dąbrowski II został skierowany do 68. Pułku Piechoty we Wrześni koło Poznania. W czasie służby w 68. pp był dowódcą plutonu, a następnie kompanii szkolnej ciężkich karabinów maszynowych. 14 marca1933 roku otrzymał awans na stopień porucznik. 2 lutego1934 roku poślubił Janinę Mioduchowską, którą poznał na początku nauki w gimnazjum w Wyszkowie. Ślub mógł się odbyć po wyrażeniu zgody przez dowódcę pułku, po wydaniu pozytywnej opinii pułkowej komisji małżeńskiej. Uważano, że dopiero pensja porucznika może zapewnić właściwy poziom życia nowej rodzinie. 11 lutego1935 roku we Wrześni przyszedł na świat syn Jerzy - pierwsze dziecko Władysława i Janiny Dąbrowskich. W sierpniu 1935 roku porucznik Dąbrowski został przeniesiony Szkoły Podchorążych Piechoty w Różanie, gdzie był szkolony pierwszy rocznik Szkoły. W lipcu 1937 roku zasilił kadrę oficerską SPP w Komorowie koło Ostrowi Mazowieckiej, gdzie szkolono drugi i trzeci rocznik. W czasie służby w SPP porucznik Dąbrowski był dowódcą plutonu. Pod koniec  1937 roku ukończył z wyróżnieniem kurs dowódców kompanii w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. 18 maja 1938 roku otrzymał medal „Za długoletnią służbę”.

Rozkazem Ministerstwa Spraw Wojskowych z dnia 22 sierpnia 1938 roku porucznik Dąbrowski został przeniesiony do 71. Pułku Piechoty w Zambrowie. W nowej jednostce otrzymał czteropokojowe mieszkanie Nr 21 w bloku K 1 (obecnie Aleja Wojska Polskiego 44). Z chwilą przybycia do Pułku porucznik Dąbrowski został dowódcą 1. kompanii ckm w I batalionie. 19 marca 1939 roku otrzymał awans na stopień kapitana. 9 kwietnia 1939 roku urodziło się kolejne dziecko Janiny i Władysława - syn Tadeusz. W lipcu 1939 roku, korzystając z urlopu, wyjechał z rodziną Wyszkowa, w którym mieszkała Matka żony. Rodzina nie wróciła już nigdy do swojego mieszkania w Zambrowie. Całe mienie oraz pamiątki rodzinne zostały utracone.

W czasie wojny obronnej 1939 roku roku 71. Pułk Piechoty pod dowództwem ppłk dypl. Adama Zbijewskiego walczył w składzie macierzystej 18 Dywizji Piechoty (pod komendą płk. dypl. Stefana Kosseckiego), która podporządkowana została dowódcy SGO "Narew". Pułk składał się z 3 batalionów strzeleckich, obsada obejmowała ponad 90 oficerów oraz ponad 3200 podoficerów i szeregowców. Zajęcie Zambrowa przez Niemców 10 września oznaczało groźbę otoczenia 18 DP. W celu umożliwienia wyjścia dywizji z okrążenia należało odbić z rąk niemieckich Zambrów i otworzyć drogę w kierunku na Nur nad Bugiem. 11 września 1939 roku dowódca dywizji płk Kossecki wydał rozkaz natarcia na Zambrów, w którym byli już Niemcy. Główny ciężar walki spoczywał na znających teren i samo miasto żołnierzach 3 batalionów 71 pp. Walki o miasto trwały cały dzień, były bardzo zacięte, często na bagnety, z użyciem granatów i zakończyły się niepowodzeniem. I batalion pod dowództwem kapitana Tadeusza Dworaka zaatakował Zambrów od strony wsi Sędziwuje. W składzie batalionu walczyła I kompania ckm kapitana Dąbrowskiego, który został ciężko ranny. Prawdopodobnie dzień po bitwie został odwieziony do niemieckiego szpitala polowego we wsi Dmochy Wochy w gminie Czyżew, w którym zmarł 13 września 1939 roku. Dopiero niedawno udało się ustalić, że kapitan Władysław Dąbrowski II został pochowany przez miejscową ludność na prywatnej łące należącej obecnie do państwa Godlewskich, gdzie przeleżał do dnia ekshumacji 13 stycznia 2018 roku, to jest 78 lat i cztery miesiące.